Około dekady zajęło marketingowcom Laury Biagotti zorientowanie się, że Venezia ma rzeszę wielbicieli, unikatowe flaszki świetnie sprzedają się w serwisach aukcyjnych, a ich ceny bywają niebagatelne. Dlatego też, w 2011 postanowiono wskrzesić legendę. Legendę wskrzeszono w postaci eau de parfum, klasyk z 1992 był dostępny jako eau de toilette stąd ciężko było traktować nową Venezie jako sprawiedliwy ekwiwalent starej. Grono fanów zapachu Laury Biagotti starą wersję polubiło, ale głosy dotyczące znacznych różnic w obu zapachach nie niknęły. Na pocieszenie, w tym roku, na rynek wyszła Venezia w swojej oryginalnej koncentracji- EDT. Niestety w Polsce trudno przetestować ten zapach, ale sądząc po entuzjastycznych recenzjach, EDT faktycznie wiernie oddaje to jak pachniała Venezia z 1992r. Dzisiejsza notka, jest przeznaczona dla tych, którzy starą wersję lubili i zastanawiają się czy ogólnie dostępna woda perfumowana jest godna uwagi.
No cóż, zarówno ci, którzy przechowują zapach w pamięci, jak i ci, którym udało się zachować lub kupić starą wersję mogą się odrobinę rozczarować. W starej wersji nuty były mniej oczywiste, łagodne, nie tak ordynarne jak w nowej. Stara wersja jest milsza, delikatniejsza w odbiorze. Nie twierdzę, że nówka to killer, ale zapach może w pierwszej chwili wydawać się ostry, za co należałoby winić koncentrację, ale i inne niż w klasyku, nuty zapachowe.
Różnice zaczynają się już w otwarciu: tam gdzie w starej wersji jest słodka soczysta śliwka, nowa wersja poraża jaśminem i to właśnie ten kwiat w duecie z wanilią generuje odrobinę kwaskowatą słodycz, na której opiera się cała kompozycja. W wersji z 2011r. śliwka wkracza do gry dość szybko, ale nie jest w stanie przedrzeć się przez dominantę stworzoną z oszałamiającego (choć pięknego jaśminu) i ulepnej wanilii. Klasyk jest bardziej wyważony, subtelny. Słodkie nuty śliwki, tonki, wanilii są umiejętnie równoważone cynamonem i drzewem sandałowym, co sprawia, że perfumy są bardziej kremowe, eleganckie. Delikatnie otulają nosiciela, są śliwkową alegorią kobiecości. Wbrew pozorom to nowa wersja, a nie szlagier lat 90-tych, jest bardziej krzykliwa, wulgarna. Za wszelkie podobieństwa pomiędzy starą EDT a nową EDP odpowiada śliwka, to ona jest wspólnym mianownikiem, który sprawia, że gdy EDP już na dobre osiądzie na skórze i jaśmin odrobinę przycichnie, daje znać o swoim protoplaście.
Podsumowując- nowa Venezia zachwyciłaby mnie bez względu na pamięć o starej. Lubię wyraziste, słodkie kompozycje w stylu rozbuchanych lat 80-tych i wczesnych 90-tych, a do takich bez wątpienia można Venezię zaliczyć. Fanom jaśminu, śliwki i wanilii polecałabym te perfumy w ciemno, szczególnie, gdy ktoś ceni sobie moc zapachu, a więc zarówno trwałość jak i projekcję. Ortodoksyjnym wielbicielom klasycznej Venezii radziłabym polować na tegoroczną wodę toaletową.
