Pachnące rozdanie u Sabbath :)

Sabbath z dobrze znanego bloga Sabbath of Senses przygotowała nowe rozdanie atrakcyjnych próbek. Do zdobycia:

Trzy zestawy próbek

perfum niszowych 

z oferty perfumerii Lu'Lua

Dwa zestawy próbek marki Grossmith

- nowości w ofercie

perfumerii Quality Missala

Zestaw dowolnie wybranych próbek

perfum marki Rasasi 

z oferty perfumerii orientalnej Yasmeen

Dwa zestawy 4 próbek

marki Ajmal 

z oferty sieciowego butiku Mati Trading

By wziąć udział w rozdaniu należy spełnić warunki przedstawione w tym poście:

http://www.sabbathofsenses.com/2012/11/listopadowe-probki.html

Jak ogród w deszczu... Tuberose Gardenia- Estee Lauder

Testuję dużo i często, ciągle wymieniam się z innymi perfumoholikami, do perfumerii też regularnie zaglądam. Często coś wpada mi w nos, lista zapachowych miłości aż po grób, też coraz dłuższa. Niemniej jednak, rzadko pamiętam, co kiedy wąchałam, nie przechowuję w pamięci tak dalece idących szczegółów, zwłaszcza, że moja przygoda z perfumami trwa już wiele, wiele lat.

Inaczej sprawa ma się z jednymi z najpiękniejszych perfum jakie znam. Tuberose Gardenia z Private Collection Estee Lauder. Pamiętam dokładnie dzień, w którym powąchałam je po raz pierwszy. Pewnie dlatego, że aura- ciepły wiosenny deszczyk- sprzyjała pięknemu rozwinięciu, jakie Tuberose Gardenia ma do zaoferowania. Nuty są przebogate, wielbicielki białych kwiatów, będą zachwycone. Mimo, że faktycznie tuberoza i gardenia są tutaj na pierwszym planie, to wyczuwalne są również bez, lilia i jaśmin. Nie należy jednak dać się zwieść kwiatom, zapach, choć niewiarygodnie intensywny i upajający, oddaje cudowną zieloność i wilgotność ogrodu wypełnionego tym białym kwieciem. Zapach jest dość linearny, ja cały czas czuję się, jak gdybym otworzyła okno do mokrego po deszczu ogrodu.

Przy tym wszystkim są lekkie, przestrzenne, eleganckie. Nie przyduszą oldskulową nutą, nie pachną vintagowo. Są bardzo długotrwałe i szalenie intensywne. Flakon należy do jednego z najpiękniejszych jakie znam. Ciężki, grube szkło, masywny korek. Wszytko jest wykonane tak porządnie, a równocześnie szlachetnie prosto, bez zbędnych ozdobników. Całość- i flakon, i zapach- absolutnie wytworna.

Rok: 2007
Twórca: Aerin Lauder
Nuty: brazylijskie drzewo różane, lilak, neroli
         lilia, tuberoza, kwiat pomarańczy, gardenia, jaśmin
         goździk, wanilia bourbon.

Aura EDP by Swarovski

Moje pierwsze spotkanie z perfumami sygnowanymi marką Swarovski, miało miejsce krótko po ich premierze. Wędrowałam akurat po dość dużym domu handlowym i kilka zapachów zdążyłam już tego dnia przewąchać na blotterkach. Nie miałam zamiaru już nic więcej tamtego dnia testować, ale ciekawość zwyciężyła i wypróbowałam Aurę na nadgarstku. Cóż to była za trauma. Czułam się, jak gdyby ktoś rozsmarował mi na nadgarstku zgniłe liczi. Słodki zapach rozkładającego się owocu zemdlił mnie do reszty, a zarówno mój nos, jak i żołądek, należą raczej do tych bardziej żelaznych i byle co ich nie rusza. Trwałość i potężna projekcja, jak na złość nie dawały mi o nim zapomnieć do późnych godzin nocnych.

W perfumeriach Aurę omijałam z daleka. Bałam się powtórzyć testy, zbyt dobrze pamiętałam ten nieprzyjemny, zapach. To był dość poważny błąd z mojej strony, przez który prawie przeoczyłabym owocowego słodziaka, który spokojnie może aspirować do klasy sygnowanej hasłem "elegancja". Gdy przetestowałam Aurę ponownie, tym razem w spokojnym domowym zaciszu, bez dodatkowych bodźców zapachowych, zauroczyłam się. Liczi pokazało na mojej skórze zupełnie inny charakter. Słodycz owocu doprawiona odrobiną różowego pieprzu zachwyciła mnie swą wyrazistością. i przestrzennością. To zapach świeżości, ale nie cytrusowego odświeżenia, tylko wiatru niosącego ze sobą aromat różanego ogrodu. Ja czuję właśnie taki powiew róży w Aurze, kwiatowe tło dla liczi, nie wąchane prosto z kwiatka, tylko unosząca się w gorącym powietrzu woń kwitnących róż.

Po jakimś czasie zapach odrobinę się wysładza, solidna ambrowo-benzoesowa baza zastępuje całą różaną lekkość. Nie jestem wielką fanką piżma, jednak w tych perfumach idealnie balansuje różowo-różaną bazę i słodką bazę. Tuberoza odpowiada za powiew elegancji, sprawia, że Aura wymyka się banałom. Nie są to perfumy, które szturmem zdobędą perfumerie, nie przejdą do historii, ani nie wzbudzą skrajnych opinii. Podoba mi się sposób w jaki z jednej strony chcą schlebiać masowym gustom- liczi, świeżość, a ich druga natura objawia się niezwykle subtelną szlachetnością. Warto było, mimo pierwszych nieprzyjemnych przeżyć, zapoznać się lepiej z zapachem, choć przyznam, że trwałość i projekcja, teraz gdy perfumy mi się podobają, nie są już tak potężne, jak wtedy, gdy mordercze liczi prawie mnie zadusiło.


Rok: 2011
Twórca: Olivier Cresp i Jean-Pierre Bethouart
Nuty: liczi, róża,
         tuberoza,
         piżmo, ambra, benzoes, różowy pieprz

śliwkowa, jesienna Venezia

Od reformulacji zapachu, gorsze jest jedynie jego wycofanie. Po Venezii- Laury Biagotti rozpaczałam długo. To perfumy w starym, dobrym stylu długotrwałe, ogoniaste, wyraziste. To właśnie w Venezii kryje się jedna z najpiękniejszych śliwek w mainstreamowym perfumiarstwie. Bogactwo innych owoców, wyraźna obecność wanilii i tonki tworzyły Venezię słodką, lecz nie ulepną. Ambra i drzewo sandałowe dodawały im szyku, wyrafinowania, a całość była alegorią dojrzałej ciepłej kobiecości.

Około dekady zajęło marketingowcom Laury Biagotti zorientowanie się, że Venezia ma rzeszę wielbicieli, unikatowe flaszki świetnie sprzedają się w serwisach aukcyjnych, a ich ceny bywają niebagatelne. Dlatego też, w 2011 postanowiono wskrzesić legendę. Legendę wskrzeszono w postaci eau de parfum, klasyk z 1992 był dostępny jako eau de toilette stąd ciężko było traktować nową Venezie jako sprawiedliwy ekwiwalent starej. Grono fanów zapachu Laury Biagotti starą wersję polubiło, ale głosy dotyczące znacznych różnic w obu zapachach nie niknęły. Na pocieszenie, w tym roku, na rynek wyszła Venezia w swojej oryginalnej koncentracji- EDT. Niestety w Polsce trudno przetestować ten zapach, ale sądząc po entuzjastycznych recenzjach, EDT faktycznie wiernie oddaje to jak pachniała Venezia z 1992r. Dzisiejsza notka, jest przeznaczona dla tych, którzy starą wersję lubili i zastanawiają się czy ogólnie dostępna woda perfumowana jest godna uwagi.


No cóż, zarówno ci, którzy przechowują zapach w pamięci, jak i ci, którym udało się zachować lub kupić starą wersję mogą się odrobinę rozczarować. W starej wersji nuty były mniej oczywiste, łagodne, nie tak ordynarne jak w nowej. Stara wersja jest milsza, delikatniejsza w odbiorze. Nie twierdzę, że nówka to killer, ale zapach może w pierwszej chwili wydawać się ostry, za co należałoby winić koncentrację, ale i inne niż w klasyku, nuty zapachowe.

Różnice zaczynają się już w otwarciu: tam gdzie w starej wersji jest słodka soczysta śliwka, nowa wersja poraża jaśminem i to właśnie ten kwiat w duecie z wanilią generuje odrobinę kwaskowatą słodycz, na której opiera się cała kompozycja. W wersji z 2011r. śliwka wkracza do gry dość szybko, ale nie jest w stanie przedrzeć się przez dominantę stworzoną z oszałamiającego (choć pięknego jaśminu) i ulepnej wanilii. Klasyk jest bardziej wyważony, subtelny. Słodkie nuty śliwki, tonki, wanilii są umiejętnie równoważone cynamonem i drzewem sandałowym, co sprawia, że perfumy są bardziej kremowe, eleganckie. Delikatnie otulają nosiciela, są śliwkową alegorią kobiecości. Wbrew pozorom to nowa wersja, a nie szlagier lat 90-tych, jest bardziej krzykliwa, wulgarna. Za wszelkie podobieństwa pomiędzy starą EDT a nową EDP odpowiada śliwka, to ona jest wspólnym mianownikiem, który sprawia, że gdy EDP już na dobre osiądzie na skórze i jaśmin odrobinę przycichnie, daje znać o swoim protoplaście.

Podsumowując- nowa Venezia zachwyciłaby mnie bez względu na pamięć o starej. Lubię wyraziste, słodkie kompozycje w stylu rozbuchanych lat 80-tych i wczesnych 90-tych, a do takich bez wątpienia można Venezię zaliczyć. Fanom jaśminu, śliwki i wanilii polecałabym te perfumy w ciemno, szczególnie, gdy ktoś ceni sobie moc zapachu, a więc zarówno trwałość jak i projekcję. Ortodoksyjnym wielbicielom klasycznej Venezii radziłabym polować na tegoroczną wodę toaletową.

Tanie a dobre vol. 2 Girard- New York Nights

Wszystkie fanki Armani Code proszone o uwagę... Ale może od początku. Girard to stary dom perfumeryjny, założony w 1920 roku, którego świetność przez lata poszła w zapomnienie. Kilka lat temu, brytyjska sieć drogeryjna Boots, postanowiła wskrzesić dwa stare zapachy Girarda- Lysval oraz Bouquet D'Orient oraz stworzyć trzy zupełnie nowe zapachy. Bali Sunrise i Provence Spring to miłe dla nosa świeże kwiatuszki, ale największym zaskoczeniem z tej trójki są właśnie New York Nights. Podobieństwo do Code jest ogromne, a trwałość i projekcja mocarne.

New York Nights otwiera się cytrusami i wielką musującą gruszką. Owocki są obecne na pierwszym planie jedynie przez chwilę, gdyż już po chwili na skórze rozkwitają jaśmin i kwiat pomarańczy na gęstej waniliowo-ambrowej bazie. Klasyczny Code to takie moje 'guilty pleasure', które rezerwuję na wieczorne wyjścia. Uwielbiam słodkie killery, ale Code przerasta mnie swoją ordynarnością. To jeden z nielicznych zapachów, który klasyfikuję jako 'wulgarny'. New York Nights jest pod tym względem jeszcze bardziej wieczorowy i wyuzdany. To wrażenie potęguje wyczuwalna mimo wszystko niezbyt wysoka jakość składników, choć nie należy się zrażać. Fanki wieczorowych, słodkich killerów na pewno odnajdą w tym zapachu coś dla siebie. Może delikatną tuberozę, która tu okazuje swoją łagodną twarz. A może to, że w New York Nights jest bardzo słodko i wyraziście, zwłaszcza gdy zapach już się rozwinie. Nawet jedno psiknięcie generuje intensywną chmurkę zapachu, która ciągnie się za nosicielką.

Ja swoje perfumy Girarda nabyłam na allegro w cenie 16 złotych + koszty przesyłki, ale widziałam go również w podobnych cenach w perfumeriach internetowych. Obecnie ofert brak, ale często się pojawiają. Warto polować, bo to idealny brat bliźniak Code. 



Twórca: Beverley Bayne
Nuty: bergamotka, mandarynka, cytryna amalfi, pomarańcza
         gruszka, liść czarnej porzeczki, kwiat afrykańskiej pomarańczy, jaśmin, esencja różana, tuberoza          
         drzewo sandałowe, ambra, wanilia i fasolka tonka.

Nowości w perfumeriach cz. I

Ostatnie testy w perfumeriach nie przyniosły żadnych epokowych odkryć, wręcz przeciwnie, wszystkie testowane przeze mnie zapachy są wyjątkowo wtórne. Mimo to, na sześć testowanych przeze mnie perfum, aż cztery lądują na liście must have'ów i to o nich ta notka. Są one mocno inspirowane (to najdelikatniejsze określenie jakie przyszło mi do głowy) znanymi i lubianymi zapachami, ale prawda jest taka, że jak zrzynać to od najlepszych, więc wybaczam wtórność i doceniam tę odrobinę inwencji własnej, która pozwoli na sukces marketingowy. Wierzę bowiem, że większość z tych propozycji będzie się świetnie sprzedawać.

Zacznę od mojego niekwestionowanego faworyta: Alien Essence Absolue. Nie będę oryginalna w stwierdzeniu, że to miks klasycznego Aliena i Addicta. Jaśmin walczy tu o pierwszeństwo z duszną wanilią jaką znamy z perfum Diora. Ambra jest tutaj dokładnie taka jaką lubię najbardziej: gęsta, słodka, idealnie wkomponowana. Moja skóra faworyzuje ambre, przez co reszta składników schodzi na drugi plan, tutaj udało się ją ujarzmić. Kadzidło i mirra pojawiają się w końcowej fazie jedynie jako delikatny dodatek.  Trwałość i ogon znakomite- jak to u Muglera.

Rok: 2012
Twórca: Pierre Aulas
Nuty: jaśmin
         drzewo kaszmirowe, korzeń irysa
         wanilia, biała ambra, mirra, kadzidło

                                                     

Lancome- La Vie Est Belle to dla mnie ciężki orzech do zgryzienia. Perfumy ładne, długotrwałe, ale mało ambitne jak na markę o takiej tradycji jak Lancome. Już poprzedni zapach- flanker Tresor- Midnight Rose raził infantylnością- tutaj nie jest lepiej.

Otwarcie to przede wszystkim Flowerbomb. Zapachu Victor&Rolf po prostu nie trawię, w La Vie Est Belle, sytuację ratuje duża ilość dojrzałej czarnej porzeczki, która jest idealnym kontrastem dla pralinek i mocno syntetycznej wanilii. Po kilku godzinach, najnowsze perfumy Lancome, ewoluują na mojej skórze w kierunku sztucznej, chemicznej kwaśności jaką znam z Gucci Rush czy też Naomi Campbell- Cat Deluxe. Pudrowo-musujące, urocze, ale bardzo mało skomplikowane.

Na koniec dodam, że jestem zachwycona flakonem. Podobne projekty już były, jak choćby Histoire d'Eau Mauboussin, co nie zmienia faktu, że buteleczka jest naprawdę prześliczna. Lubię grube, ciężkie szkło, więc prędzej czy później La Vie Est Belle, będzie moje. 

Rok: 2012
Twórca: Olivier Polge, Dominique Ropion, Anne Flipo
Nuty: czarna porzeczka, gruszka
          irys, jaśmin, kwiat pomarańczy
          paczula, fasolka tonka, wanilia, pralina

Jedyny zapach, co do którego sukcesu marketingowego mam wątpliwości to Roberto Cavalli Eau De Parfum. Kompozycja prosta, ale na tyle ciężka, że delikatnym nosom, przyzwyczajonym do sephorowo-douglasowych kwiatków-sratków może się nie spodobać. Jest ciężki, duszący, w stylu starych dobrych lat 80-tych, choć w żaden sposób nie można go nazwać anachronicznym. Słodycz wanilii i fasolki tonki nie jest ani trochę ulepna za co chwała Bogu i kwiatowi pomarańczy. Roberto Cavalii jest konsekwentny. Jego ubrania są bardzo ostentacyjne, zwracające na siebie uwagę. Takie są też najnowsze perfumy sygnowane jego imieniem, choć to prosta i mało odkrywcza kompozycja to krzykliwa i nie dająca przejść obok niej obojętnie.


Rok: 2012
Twórca: Louise Turner

Nuty: różowy pieprz
         kwiat afrykańskiej pomarańczy
         benzoes, fasolka tonka, wanilia

Lady Gaga-Fame. Po przeczytaniu malo entuzjastycznych recenzji, nie spodziewałam się wiele. Niestety, moje i tak małe oczekiwania zostały zawiedzione. Perfumy są po prostu ładniutkie, milutkie, przyjemniutkie i sto tysięcy innych mało poważnych zdrobnień. Mieszanka miodu, brzoskwini i orchidei pachnie na mnie jak szampon Johnson's Baby albo delikatny talk dla niemowląt. Tak nie pachnie sława. Tak pachną sklepy Mothercare. Kadzidła w Fame nie czuję w ogóle. Trwałość jest mierna, projekcja żadna. Perfumy są po prostu ładne, bezpieczne. Kontrast pomiędzy drapieżnym flakonem, smolistym płynem a bezpłciowym zapachem jest ogromny. Wielka szkoda, że taki potencjał został zmarnowany.

Rok: 2012

Nuty: pokrzyk wilcza jagoda (belladona), orchidea, jaśmin wielkolistny, miód, morela, szafran, kadzidło

Wszystkie zdjęcia pochodzą ze strony fragrantica.com

Lolita Lempicka EDT

Notka idealna na pierwszy września, gdyż akurat z tym miesiącem opisywany przeze mnie dzisiaj zapach, kojarzy mi się najbardziej. Idealnie nadaje się na sprawiającą ciągłe niespodzianki pogodę. Rozwinie się pięknie zarówno w czasie ostatnich upałów, jak i podczas pierwszych chłodnych, jesiennych wieczorów. 

Długo omijałam zapachy Lolity Lempickiej w perfumeriach. Nie przekonywał mnie projekt flakonów, uważałam go za zbyt zdobny i kiczowaty, choć teraz nawet doceniam twórców za konsekwencję i precyzję w wykonaniu. Kicz- być może. Niedopracowanie i tandeta- na pewno nie.

Do testów skusił mnie znaleziony przypadkiem spis nut. Szczególnie bluszcz i anyż przemówiły mi do wyobraźni, więc przy nadarzającej się okazji, postanowiłam Lolitę Lempicką przetestować. Spodobała mi się na tyle, że sprawiłam sobie własny flakon EDT i to o tej wersji dzisiejsza notka, choć nie ukrywam, że równie godnymi uwagi są edycje limitowane spod znaku Eau De Minuit (nie mylić z Minuit Noir), o których też mam zamiar napisać kilka słów pochwały.

Na początku czuć anyż, na tyle delikatny, że nie zniechęci do zapachu przeciwników tej przyprawy. Zresztą dość szybko reszta nut dochodzi do głosu i anyż zostaje sprowadzony do roli ozdobnika, który nie pozwala wanilii i fasolce tonka na zasłodzenie nosiciela. Słodkim ulepem spod znaku klasyka tej firmy, jest bowiem woda perfumowana, zaś Lolita Lempicka EDT, to lżejsza, bardziej przestrzenna kompozycja, choć może się wydawać odrobinę zbyt pudrowa. Winą za to obarczyłabym fiołka i dojrzałego irysa, które nie zostały tu oddane w sposób naturalistyczny, są jedynie kosmetycznym wyobrażeniem tych zapachów. Nie jest to jednak złe rozwiązanie, perfumy te nie pachną syntetycznie, za to bardziej naturalne odwzorowanie tych kwiatów zaburzyłoby kompozycję. Lolita jest dość linearna, ale przez to konsekwentna i spójna, co bardzo cenię sobie w perfumach. 

To wyjątkowo udany zapach, uroczy, nieprzegadany. Mógłby być trwalszy- 5 godzin to często maksimum jego możliwości, do tego trzyma się blisko skóry. Zwolenniczki mocniejszego uderzenia mają alternatywę w postaci EDP o wiele bogatszą w nuty, bardzo trwałą i ogoniastą, ale przez to bardziej ulepną i słodką, co nie każdemu może przypaść do gustu.

Nuty: bluszcz, anyż gwiazdkowaty
         irys, fiołek
         fasolka tonka, wanilia, wetyweria, piżmo

Tanie a dobre vol. 1 Miss Sixty- Rock Muse

Jedno z najpopularniejszych ( i nie ma się czemu dziwić) zagadnień poruszanych w kosmetycznej blogosferze. Perfumy nie należą do najtańszych przyjemności, ale jak w każdej dziedzinie, oferta jest dostosowana do różnych możliwości finansowych. Stąd też pomysł na cykl tanie a dobre, w którym mam zamiar przybliżyć atrakcyjne cenowo, perfumeryjne perełki. Mały disclaimer: nie zamierzam promować podrób, zapachów alternatywnych czy też "zbliżonych do oryginału". Nie lubię, nie używam i innym też odradzam.

Na pierwszy ogień, jeden z moich ulubieńców. Rock Muse otwiera się gorzkawą czerwoną porzeczką, która szybko schodzi na drugi plan by ustąpić miejsca najsilniejszym akordom w tej kompozycji czyli paczuli i róży. Perfumy są owocowo-szyprowe, przy czym poważniejsze nuty dominują nad owockami, co nadaje zapachowi powagi i elegancji. Ciężko uwierzyć w to, że tak mogłaby pachnąć rockowa muza. Za mało w tych perfumach szaleństwa, za to bardzo dużo poukładania i zero słodyczy. Powagi dodają wetiwer i piżmo, i choć zapach nie jest mocny lub przytłaczający, to kłóci mi się z wizerunkiem młodzieżowej firmy odzieżowej, jaką jest Miss Sixty. Duet paczula i róża jest dość ograny- tu przypomina mi to co znamy już z Perles de Lalique, Elle YSL, czy też Midnight Poison Diora, choć biorąc pod uwagę rok powstania, ten sam co w przypadku Elle i MP, to kwestia panujących wtedy trendów, a nie ślepa próba naśladowania czegoś z wyższej półki. Miłośnicy kamfory się jednak zawiodą, brak tu mimo wszystko piwnicznych, chłodnych wyziewów. To dlatego, że cytrusy są obecne nie tylko w otwarciu, ale dają o sobie znać przez cały czas noszenia, co daje efekt świeżości i nie pozwala paczuli na okazanie swojej mrocznej, ziemistej strony. Zapach rozwija się dość linearnie, przez co jest dość bezpiecznym wyborem nawet na bardziej oficjalne spotkania.


Trwałość perfum jest dość dobra 6-7 godzin, ale zapach jest dość bliskoskórny i nie będzie się ciągnął metrami za nosicielką.

Ceny na allegro wahają się 39 do 70 złotych w zależności od pojemności. W innych perfumeriach internetowych, 50ml może być już nasze za kwotę wahającą się między 50 a 90 złotych. Zdecydowanie polecam fankom nowoczesnych szyprów.



Rok: 2007
Twórca: Marie Salamagne
Nuty: śliwka, agrest, grejpfrut, czerwona porzeczka, bergamotka
         jaśmin, herbata, heliotrop, róża
         drzewo sandałowe, ryż basmati, paczula, piżmo, wetyweria

Kometa Muglera czyli Angel EDT

Do tej pory Thierry Mugler traktował sygnowane swoim nazwiskiem perfumy poważnie. Mimo przeogromnej ilości edycji limitowanych, nigdy niekończących się flankerów itd., to co wypuszcza trzyma poziom, może poza jednym, dwoma wyjątkami potwierdzającymi regułę. Perfumy te nie tylko charakteryzują się dobrą trwałością i projekcją, ale również udaje im się zaskakiwać, raz niebywałą urodą- Angel Liqueur de Parfum, raz zaskakującym pomysłem jak Womanity. Angel EDT należy zdecydowanie do tej pierwszej kategorii. Jest to Angel dla początkujących, dla tych, których klasyk onieśmiela, odrzuca, przerasta.

To przede wszystkim sprawka paczuli, a raczej jej innego oblicza. W klasyku jest ona bardzo wyraźna, przez co wiele osób uważa Angela za perfumy ciężkie i mroczne. To również paczulę winiłabym za wszelkie określenia nawiązujące do trupów i kostnic (a takie często przy opisie Angela się trafiają). W wersji EDT paczula nadal jest w bazie, na tyle ułagodzona, że mrok jest ostatnią rzeczą, która przychodzi na myśl w czasie noszenia tych perfum, ale i na tyle wyczuwalna, że udało się z Komety nie zrobić słodkiego mdłego ulepu. Powiedziałabym wręcz, że dodano im eleganckiego sznytu. Dodatkowa obecność cytrusów w pierwszej fazie również zapobiega zasłodzeniu się Angelowymi pralinkami. Bergamotka balansuje na granicy: jest trochę gorzka, trochę cierpka. Na tyle obecna, że na klawiaturę cisną mi się dwa słowa: orzeźwia i odświeża. Dodaje Angelowi EDT lekkości. Nie potrafiłabym nosić ich zimą. Zapach jest zbyt przejrzysty, zbyt świetlisty, by pasować do grubych swetrów, szalików i minusowych temperatur. Z drugiej strony jest zbyt ciężki by nosić go w upale.

Dlatego ta notka powstaje właśnie teraz. Co prawda liczę jeszcze na parę dni lata, ale zimny przenikający wiatr i coraz bardziej zachmurzone niebo zwiastują nadchodzącą jesień. I właśnie w dni pięknej polskiej złotej jesieni, Angela nosiło mi się rok temu najlepiej. Idealnie się wtedy rozwijał na mojej skórze. Pokazywał i swoje delikatne, słodkie oblicze, ale nie dawał zapomnieć od czego się tak naprawdę wywodzi. Miałam do niego kilka podejść zimą, ale dopiero gdy nastały cieplejsze wiosenne dni, wróciłam do niego z utęsknieniem. Już niedługo użyję go znowu i zdecydowanie polecam go wszystkim tym, którzy do klasyka się z jakiegoś powodu zniechęcili.

Trwałość i projekcja są całkiem przyzwoite. Zapach trwa na skórze dobre 8 godzin, a nosiciel zostawia po sobie delikatną słodką chmurkę. W tej dziedzinie pierwowzór nie został prześcignięty, ale o to naprawdę trudno. 


Rok: 2011
Twórca: Amandine Maret
Nuty: bergamotka, różowy pieprz
         żurawina, praliny
         piżmo, paczula, cedr virginia, wanilia

Saga o Les Belles by Nina Ricci

Jestem chomikiem i lubię kolekcjonować perfumy. Dzisiaj kilka słów o mojej rodzince, nie do końca jeszcze kompletnej, Les Belles- Niny Ricci. 

Moją pierwszą była Cherry Fantasy, kupiona w ciemno. Najsłabsza z całej rodzinki, rozwodniona wiśniowo-kwiatuszkowa kompozycja, o średniej trwałości i jeszcze gorszej jakości. Na swój sposób urocza, ale wtedy nie siedział jeszcze we mnie chomik nakazujący mi zatrzymać ją tylko po to, by rodzinka była w pełni. Zresztą, pozostali członkowie rodziny doszli dużo później, więc nie było wtedy jeszcze mowy o rodzince. Posłałam ją w świat z małym żalem, choć teraz by się przydała do uzupełnienia kolekcji.

 

Kolejną, braną w ciemno (ale w ramach wymiany, więc bezboleśnie dla portfela), była Liberty Fizz. To był strzał w dziesiątkę. Orzeźwiający, soczysty i cierpki zapach na upalne dni. Ideowo podobny do Le Monde est Beau- Kenzo. Ta sama cierpkość liści porzeczki lub też zapach zielonych pomidorów (na mojej skórze te akordy są niemal nie do odróżnienia). Liberty Fizz również nie powala ogonem ani trwałością, trzyma się blisko skóry i po kilku godzinach po prostu znika. Niemniej jednak, sama kompozycja jest zachwycająca, wymyka się jednoznacznym określeniom. Nie lubię cytrusów w perfumach, jednak obecność dojrzałej pomarańczy świetnie współgra z zielonymi pomidorkami. Jeden z piękniejszych świeżaków jakie zdarzyło mi się wąchać.

Trzecią LB, która doleciała do mnie, to pierniczkowa Delice d'epices. Jest lżejsza od pierniczkowej Belle de Minuit (której w kolekcji niestety nie mam. Jeszcze!) i na tyle wyważona, że również spokojnie nadaje się na cieplejsze dni. Wyczuwam w niej taką delikatną nutkę męskiej wody kolońskiej, która sprawia, że DdE zyskuje na lekkości i nie nadaje się na długie zimowe wieczory jako ocieplacz. Jest wiele pierników w perfumach, większość z nich to pierniki z prawdziwego zdarzenia. Przyprawowe, korzenne do tego stopnia, że aż prawie wytrawne.Doceniam ich urodę, ale DdE przez swoją bezpretensjonalną słodycz, najbardziej trafia w mój gust.

Czwarta i ostatnia flaszka z tej serii, to Amour d'Amandier, kliknięta w ciemno by wzbogacić moją rodzinkę. Przyznam, że trudno mi tu wyczuć migdały, które mają być motywem przewodnim zapachu, za to ma mieszanka pachnie dość chemicznie, jak odpustowa ozdoba z marcepanu, efektowna, ale niejadalna.  Mdła słodycz marcepanu obklejonego dość grubą warstwą z cukru jest wzmocniona syntetyczną wanilią przez co obraz jarmarcznej ozdoby nie chce zniknąć z mojej podświadomości. Zapach jest bardzo pudrowy, tak gdyby, cukiernikowi było mało słodkości i posypał marcepanowy domek aromatyzowanym cukrem pudrem. Dotychczasowa recenzja mogłaby sugerować, że perfumy mi się nie podobają. Nic bardziej mylnego, to jedne z najciekawszych zapachów jakie posiadam, choć rzadko je noszę. Traktuję je bardziej jako ciekawostkę perfumeryjną i oczywiście- członka rodzinki Les Belles.

Cherry Fantasy
Rok: 2004
Twórca: Aurelien Guichard
Nuty: czarna porzeczka, strączyniec, malina, grejpfrut, bergamotka
         kwiat wiśni, lilia wodna, mandarynka, róża
         piżmo, wiśnia, żurawina

Liberty Fizz

Rok: 1996
Twórca:
Nuty: pomarańcza, czarna porzeczka, liść pomidora, bazylia, mięta
         magnolia, kwiat pomidora, wisteria, frezja
         pomidor, liść figi, malina

Delices d'epices

Rok: 1999
Twórca:
Nuty: pomarańcza, grejpfrut, jabłko
         goździk, cynamon, orchidea, jaśmin, kardamon
         wanilia, cedr

Amour d'Amandier

Rok: 1999
Twórca:
Nuty: kiwi, migdał, kwiat migdałowca
         heliotrop, marcepan
         drzewo sandałowe, wanilia, białe piżmo


Zdjęcie zapożyczone ze strony: http://www.perfumeemporium.com

Konkurs u Skarbki

Na blogu innej miłośniczki perfum- http://skarbka-nosem.blogspot.com nowy zapach Bossa- Boss Nuit Pour Femme do wygrania. By wziąć udział w zabawie należy zastosować się do zasad z tego posta i trzymać kciuki za wyniki konkursu :) W notce również szczegółowa informacja dotycząca konkursu perfumerii Marrionaud.

Od czegoś trzeba zacząć- Avon

No właśnie od czego mogła zacząć nastolatka bez stałych dochodów, za to z przeogromną miłością do perfum we krwi. Z pomocą przyszedł Avon.

Pierwsze w mojej Avonowej kolekcji były Pur Blanca i Passion Dance. Do dzisiaj królują w katalogach i na ulicach. I tak jak popularność świetlistej, delikatnej, lecz nie banalnej Pur Blanki jest dla mnie całkiem zrozumiała, tak fenomenu Passion Dance nie pojmuję. To znaczy; doceniam zapach, sama zużyłam dwie flaszki, ale jak na target Avonu i rok 2003, to PD wymykało się standardom. Trochę męski, trochę drzewny, w ogóle nie kwiatowy zapach podbił serca kobiet, którym Avon serwował prostsze w odbiorze mydlane pachnidełka. Pachniałam nim z przyjemnością, przyzwoita trwałość i niska cena sprawiły, że jeszcze nie skończyłam pierwszej flaszki, a już kupiłam drugą. I tak jak Avon zmieniał wygląd flakonów większości swoich flaszek, tak paskudna, toporna i absolutnie tandetna flaszka PD została bez zmian. Lubię ładne flakony, ale nie przywiązuję większej wagi do tego w jakiej formie posiadam zapach. Plastikowe czy szklane atomizery mnie nie przerażają, za to paskudna bordowa bryła Passion Dance straszyć mnie będzie już zawsze.

Kolejnymi zapachami, za którymi szalałam był piękny klasyk, elegancki, stonowany i wszystkim bardzo dobrze znany Little Black Dress oraz limitowanka TTA In Bloom. Zwłaszcza za tymi ostatnimi szalałam i choć nigdy nie udało zdobyć mi się całej flaszki, wszelkie próbki zużywałam w ekstazie. Po latach perfumeryjno-internetowej edukacji zrozumiałam, że to słabość do wszelkich białych kwiatów (jaśminu, kwiatu pomarańczy, lilii) budziła we mnie tak silne emocje w stosunku do TTA In Bloom. Miał w sobie coś unikalnego, nieuchwytnego, nie pachniał jak pozostałe kosmetyki tej firmy i bardzo żałuję, że był jedynie limitowanką.

Skoro jestem już przy zapachach obecnie niedostępnych w sprzedaży... Blue Rush to wycofany już z produkcji zapach. Świeży, ozonowy, lecz przy tym elegancki i niebanalny zapach przypominający duchem L'eau D'Issey- Issey Miyake czy Ming Shu Yves Rocher. Trudno mi wyobrazić sobie, że słabo się sprzedawał, ponieważ nadawał się idealnie na upały. Mroźny powiew Blue Rusha orzeźwia w nawet najbardziej upalne popołudnia, przy czym dzięki temu, że zrezygnowano z jakichkolwiek nut cytrusowych nie przypomina męskiej wody kolońskiej, co czasem takim świeżuchom się zdarza.

Ostatni już z mojej Avonowej kolekcji zapach- Exotic Beaches jest chyba największą moją porażką w przypadku zakupów w ciemno. Z tego co mi wiadomo, tradycja lekkich letnich i co najważniejsze tanich limitowanek, jest w Avonie praktykowana do dziś. EB zapoczątkowały tę tradycję i cudem jej nie zakończyły. EB są po prostu brzydkie. Pachną jak miks dwóch produktów w proszku: przeterminowanej oranżady pomarańczowej oraz taniego detergentu do prania. EB wąchane na skórze daje w nosie efekt musujący, jakby ktoś nam tę oranżadę rozpuszczał w nozdrzach. Kupione w ciemno, nie powąchane nawet z kartki w katalogu stały się moją osobistą traumą, ale jak widać na zdjęciu udało mi się je od czasu do czasu użyć. Perfumoholizm zaś, nie pozwolił mi na zaprzestanie kupowania w ciemno.

Nie znam Avonowych nowinek, bo nie mam jak. Czasem gdzieś zdobędę próbkę czegoś, ale w moim otoczeniu nikt się tym nie zajmuje i nie mam jak poznać nowości. Czasem pozytywne recenzje kuszą (jak np. Far Away Exotic), ale ciągle coś innego wpada mi w oko i nigdy nie zdarza mi się kupić. A szkoda, bo jestem pewna, że kilka ciekawych perełek na pewno przez lata udałoby mi się jeszcze poznać. 


PS. Szata graficzna większości moich Avonowych flaszek jest prehistoryczna, ale na plus fakt, iż po wieloletnim odpowiednim przechowywaniu- zapach perfum jest niezmieniony. Szacun dla firmy, za to, że nie wypuszczają łatwo psujących się bubli.

Black Orchid- inaczej

Black Orchid Voile De Fleur, to jak na stajnię Toma Forda zapach mało niszowy. Nie jest może prosty w odbiorze, ale brakuje mu awangardowego pazura, z którego słynie wszechstronnie utalentowany Pan Ford. Może to właśnie było powodem wycofania BO VdF z obiegu. Piszę "może", gdyż rozmaite źródła różnie podają i brak mi pewności co do tego, czy VdF była jedynie efemeryczną limitowanką czy też po prostu słabo się sprzedawała/nie pasowała do wizji Forda.

W VdF czuć cień klasyka, ale nie są to zapachy podobne i nie sugerowałabym się sympatią do jednego przy kupnie drugiego. Klasyk jest bardziej mroczny, ciężki, zawiesisty, zaś Voile de Fleur odznacza się lekką słodyczą doprawioną przyprawami na tyle by kręciło w nosie, ale nie wystarczająco by nazwać te perfumy korzennymi. Ta trudno do zdefiniowania słodycz sprawia, że trudno znaleźć perfumy podobne do VdF, co sprawia, że jeszcze głośniej rozpaczam nad ich wycofaniem. Ideowo można je przybliżyć do Angela- niby słodko, ale w zapachu kryje się o wiele więcej. Kocham śliwkę w perfumach i bardzo, bardzo chciałabym ją wyczuć w VdF, ale na mojej skórze się nie ujawnia. Dominują nuty kwiatowe i przyprawy, a gdzieś w tle paczula, znana z klasyka, uświadamia nam, czego flanker akurat nosimy. 

Bardzo żałuję, ale na mojej skórze nie są ani długotrwałe ani nie chcą ciągnąć się za mną jak tytułowy welon. A szkoda, bo perfumy zostawiałyby za mną słodki, upajający ogon.

Rok: 2007
Twórca: David Apel
Nuty: czarna porzeczka, ylang-ylang
         wiciokrzew, lilia, gardenia, śliwka, pieprz, orchidea
         drzewo sandałowe, nuty owocowe, paczula, cynamon, wanilia, mleko, żywice

Pachnieć jak Lady... Caron

Ponieważ ma to być blog o perfumoholizmie, a więc od razu z grubej rury. Pierwsza notka będzie o perfumach, które kupiłam tylko dlatego, bo zależało mi na flakonie...

Caron to dom perfumeryjny ze stuletnimi już tradycjami. Początek jego działalności datuje się na 1911 rok i mimo, że firma działa do dziś, pozostali wierni dwóm rzeczom: pięknym flakonom i bogatym, intensywnym woniom. Każda buteleczka perfum Caron jest małym dziełem sztuki, ale mogą być one uznane za zbyt bogate i zdobne jak nasz XXI-wieczny gust. Dostępna obecnie wersja, zdobiona Statuą Wolności, (Lady Caron ma być hołdem złożonym Ameryce, yeah... whatever), przerasta mnie estetycznie. Wolę rzeczy prostsze i mniej patetyczne, dlatego też gdy zobaczyłam w internecie aukcję Lady Caron w limitowanym flakonie, wiedziałam, że flaszka będzie moja. Pochodzi z limitowanej serii, w której legendy takie jak Parfum Sacre, Muguet du Bonheur czy właśnie Lady Caron zamknięte zostały we flakonach w kształcie walca, które są osłonięte imitacją skóry płaszczki a korek przypomina złotą kopułę. Ta imitacja skóry nie dawała mi spać po nocach, koniecznie chciałam zobaczyć jak to wygląda w rzeczywistości i to w sumie jedyny powód, dla którego kliknęłam Lady Caron. Niestety, perfumoholizm, jak każde uzależnienie, jest chorobą straszną.

Mimo wszystko nie żałuję. Zapach nie jest do końca w moim stylu, ale jest na tyle piękny, że uważam je za udany zakup. Czuję w nim głównie białe kwiaty na szyprowej bazie, ale owoce w spisie nut, tłumaczą czemu perfumy wysładzają się na skórze. Są diabelnie intensywne, długotrwałe i mogą przyprawiać o ból głowy. Duża dawka mechu dębowego czyni je trudnymi w odbiorze, są dość staroświeckie, jak na twór z 2000 roku. Polecałabym wszystkim fankom i fanom zapachów vintage. Są dość podobne do starej Chloe by Karl Lagerfeld, choć stoją o półkę wyżej w wykonaniu i finezyjności. Pomimo całej przemyślanej filozofii dotyczącej dedykacji tych perfum Ameryce itd., sama nazwa trafnie oddaje charakter tego zapachu. Perfumy dla damy.



Rok: 2000
Twórca: Richard Fraysse 
Nuty: magnolia, jaśmin i neroli
         tuberoza, malina, brzoskwinia i róża
         drzewo sandałowe i mech dębowy


Zdjecie nr 2. zapożyczone ze strony sensualitysin.com

Na początku było słowo...

Perfumy. Za pewne wiele w tej materii zostało już napisane. Recenzje, przydatne rady, ciekawostki. To wszystko już było, lecz perfumiarstwo jest sztuką, a ta jak wiadomo, przez każdego jest odbierana inaczej, dlatego i ja chcę znaleźć swe miejsce gdzieś w meandrach internetu, nawet jeśli nie dla innych, to chociaż dla siebie. Taki pamiętnik z uzależnienia.